گوشی موبایل موتورولا مدل Moto G9 Plus XT2087-2 دو سیم کارت رم6گیگ ظرفیت 128 گیگابایت

موتورلا در سال‌های اخیر پیشرفت زیادی را از خود نشان داده است. این شرکت با بهره‌گیری از گرایش‌ روز محصولی زیبا روانه بازار کرده است. «Moto G9 Plus XT2087-2» گوشی موبایلی خوش‌ساخت است که حاشیه چندانی را در صفحه‌نمایش خود جا نداده است. از ویژگی‌های این محصول می‌توان به دوربین چهارگانه آن اشاره کرد. برای این محصول ظرفیت داخلی 128 گیگابایت در نظر گرفته شده است که با توجه به پشتیبانی آن از کارت حافظه جانبی microSD این میزان قابل‌افزایش خواهد بود و فضای کافی برای نگه‌داری حجم زیادی از بازی‌ها، اپلیکیشن‌ها و فایل‌های صوتی و تصویری را در اختیار کاربران قرار خواهد داد. وظیفه‌ پردازش اطلاعات در Moto G9 Plus به عهده‌ تراشه 8 نانومتری Qualcomm SDM730 Snapdragon 730G و یک پردازنده‌ی مرکزی 8 هسته‌ای با فرکانس‌های 1.8 الی 2.2 گیگاهرتز است. این مجموعه‌ سخت‌افزاری را 6 گیگابایت رم همراهی می‌کند که درمجموع عملکرد خوبی خواهد داشت. این محصول با داشتن نمایشگر 6.81 اینچی برای تماشای فیلم یا انجام بازی و وب‌گردی مناسب است. در این نمایشگر از فناوری IPS بهره گرفته شده است که تا 16 میلیون رنگ را پشتیبانی می‌کند. وضوح تصویر در این محصول 2400×1080 پیکسل است و با توجه به ابعاد صفحه‌نمایش تراکم پیکسلی 386 پیکسل بر اینچ را به تصویر می‌کشد. دوربین اصلی گوشی موبایل موتورولا مدل Moto G9 Plus XT2087-2 دو سیم کارت ظرفیت 128 گیگابایت دارای سنسور 64 مگاپیکسلی است که با قابلیت عکاسی پانوراما و عکاسی HDR را دارد و با قدرت بسیار بالایی که دارد می‌تواند بسیاری از نیازهای شما را پاسخ‌گو باشد. فلاش LED این گوشی موبایل هم در ثبت تصاویری با وضوح و کیفیت بهتر بسیار کارآمد خواهد بود. در قاب جلویی این محصول یک سنسور 16 مگاپیکسلی وجود دارد که وظیفه عکاسی سلفی را عهده‌دار است. درگاه ارتباطی این موبایل از نوع USB-C است و خروجی 3.5 میلی‌متری صدا هم در آن وجود دارد. درنهایت باید اشاره کنیم که وظیفه‌ی تأمین انرژی این محصول بر عهده‌ی یک باتری 5000 میلی‌آمپر ساعتی است که در نوع خود بسیار قدرتمند است.

شاید بتوان به سامسونگ گلکسی A31 و به‌خصوص شیائومی Poco X3 NFC اشاره کرد که هریک روی کاغذ نقط ضعف و قوت مشخصی را در مقایسه با Moto G9 Plus ارائه می‌کنند. برگ برنده G9 Plus در این میان به ابعاد بزرگ صفحه‌نمایش و شارژ سریع آن تعلق دارد که در این رده قیمتی امکاناتی کمیاب به حساب می‌آید.

Moto G9 Plus در جعبه سورمه‌ای‌رنگ آشنایی با نشان موتورولا و نام مدل ارائه می‌شود که در پشت آن تصویری از دوربین‌های اصلی گوشی و امکانات اصلی دستگاه ارائه شده است.

درون این باکس به‌جز خود دستگاه که مثل تجربه‌های قبلی موتورولا به‌صورت پیش‌فرض درون قاب پلاستیکی شفافی قرار گرفته، به شارژر، هدست، کابل USB، پین دسترسی به سیم‌کارت و کارت حافظه و نوشته‌های راهنما بر می‌خوریم.

هدست همراه گوشی همانی‌ست که همراه موتو جی 5 جی پلاس نیز ارائه شده بود جایی‌که درایورهای بیضی‌شکل خروجی صدا در آن متفاوت از نمونه‌های درون گوشی‌ست و روی سیم نیز تنها یک دکمه دیده می‌شود.

شارژر این مدل اما متفاوت از تقریبا تمامی گوشی‌های رده میانی موتورولاست و با خروجی 30 واتی نوید یک تجربه لذت‌بخش در شارژینگ را ارائه می‌دهد. خروجی جریان این شارژر به‌صورت ثابت، ‌3 آمپر است اما ولتاژ آن بسته به شرایط، 5، 9 و یا 10 ولت در نظر گرفته شده که در نهایت توان 30 واتی را ارائه می‌دهد. نکته جالب در این میان، این‌که حتی Moto G 5G Plus نیز با شارژر 20 واتی آن از این لحاظ در جایگاه پایین‌تری نسبت G9 Plus‌ قرار می‌گیرد.

طراحی ظاهری

G9 Plus دستگاه کاملا بزرگ و سنگینی‌ست که این جنبه آن احتمالا بیش از هر نکته دیگری در اولین برخورد جلب نظر می‌کند؛ صفحه‌نمایش کاملا بزرگ گوشی از ابعاد معمول و متداول این روزها برای گوشی‌های میان‌رده فراتر رفته و فضای گسترده‌تری را در اختیار کاربران قرار می‌دهد. حاشیه‌های پیرامون این صفحه‌نمایش البته به‌روشنی، رده قیمتی آن را متذکر می‌شوند و به‌خصوص در کناره‌های چپ و راست به افزایش عرض گوشی منجر می‌شوند.

دوربین سلفی پانچی در کناره سمت چپ صفحه‌نمایش قرار دارد و نسبت به Moto G 5G Plus با دوربین‌های سلفی دوگانه مزاحمت کمتری را برای کاربران ایجاد می‌کنند.

بخش پشتی و شاسی دستگاه به‌طور کامل از پلاستیک براق ساخته شده که کوچک‌ترین آلودگی و اثرات انگشت را به‌طور کامل به‌ خود جذب می‌کند و علت قرارگیری گوشی به‌صورت پیش‌فرض درون قاب همراه آن را نیز باید در همین راستا ارزیابی کرد. نسخه طلایی دستگاه از این لحاظ در شرایط بهتری به‌سر می‌برد و اثرات انگشت در آن کمتر به چشم می‌آیند.

کناره‌های دستگاه برخلاف Moto G 5G Plus از جنسی مشابه بخش پشتی ساخته شده و اثرات انگشت در این قسمت نیز به‌روشنی به چشم می‌خورند. سنسور اثر انگشت و دکمه اختصاصی Google Assistant در این قسمت همانی‌ست که پیش از این نیز در گوشی‌های دیگری از این برند دیده بودیم. دکمه‌های جانبی تغییر صدا کاملا بالاتر از حد انتظار قرار داشته و با یک دست امکان دسترسی به آن‌ها وجود ندارد. دکمه پاور و کلید Google Assistant البته در جایگاه مناسبی قرار دارند.

دوربین‌های بخش پشتی از طراحی مدرن‌تری نسبت به گذشته برخوردار بوده و همراه یک فلش LED همگی درون یک محوطه مستطیل‌شکل در کناره سمت چپ قرار دارند. نشان موتورولا در این قسمت بخشی از بدنه و بدون برجستگی بوده و همانطور که اشاره شد سنسور اثر انگشت، به‌جای این لوگو حالا روی دکمه پاور در کناره گوشی جای گرفته است.

برجستگی محوطه دوربین این بخش اندکی کمتر از Moto G 5G Plus بوده و این برجستگی با استفاده از قاب نیز تقریبا به‌طور کامل حذف می‌شود.

ضخامت گوشی همانطور که اشاره شد از حد نرمال و متداول فراتر رفته و با این‌که با طراحی خمیده لبه‌های بخش پشتی سعی در کوچک‌تر جلوه دادن دستگاه شده است اما به‌دلیل تحت بودن شیشه روی صفحه‌نمایش، این تلاش چندان موفق نبوده و همچنان از ضخامت بالای این مدل می‌توان به‌عنوان نکته منفی اصلی در ساختار آن یاد کرد.

دوربین‌های اصلی

ترکیب دوربین‌های G9 Plus مثل اکثریت قریب به اتفاق دیگر گوشی‌های میان‌رده از یک دوربین اصلی، یک دوربین التراواید، یک دوربین ماکرو و یک سنسور عمق میدان تشکیل شده و از این لحاظ تفاوت معناداری با دیگر رقبا ندارد. دوربین اصلی دستگاه 64 مگاپیکسلی با گشودگی دیافراگم f/1.8 است که به‌صورت پیش‌فرض با وضوح 16 مگاپیکسلی عکاسی می‌کند. دوربین التراواید 8 مگاپیکسلی از دیافراگمی با گشودگی f/2.2 برخوردار بوده و لنز مقابل آن نیز میدان دید گسترده‌ 118 درجه‌ای را به تصویر می‌کشد. دوربین ماکرو همچنان از گشودگی دیافراگم f/2.2 برخوردار بوده و به فوکوس خودکار نیز مجهز است. ابعاد پیکسل این دوربین 1.75 میکرون اعلام شده که نسبت به Moto G 5G Plus اندکی بیشتر است. چهارمین و آخرین عضو مجموعه تصویری G9 Plus نیز طبق انتظار به یک سنسور عمق میدان تعلق دارد که از وضوح 2 مگاپیکسلی بهره می‌برد.

رابط کاربری دوربین تقریبا هیچ تفاوتی با Moto G 5G Plus ندارد و تنها تغییرات در این میان از کلاس کاری متفاوت و نوع دوربین‌های این دو مدل نشأت می‌گیرد؛ در این رابط کاربری در ستون سمت راست جدا از شاتر دوربین، نمای آخرین عکس گرفته شده و میانبر سوییچ بین دوربین‌های اصلی و سلفی، یک گزینه دیگر برای Google Lens در نظر گرفته شده که از این طریق می‌توان مستقیما به آن دسترسی داشت. یک خط جلوتر، دکمه تعویض بین عکاسی و فیلم‌برداری و دکمه حالت‌های دوربین دیده می‌شود و آخرین گزینه انتخاب شده در این بخش نیز در زیر میانبر دوربین عکاسی ظاهر می‌شود.

موارد حاضر در ستون سمت چپ رابط کاربری دوربین به ترتیب از پایین به بالا شامل تنظیمات HDR، فلش و تایمر، گزینه Active Photos (برای برداشت چند ثانیه ویدئو قبل از گرفتن عکس)، انتخاب حالت دوربین روی دستی یا اتوماتیک و دکمه دسترسی به سایر تنظیمات می‌شوند. در سوی دیگر این رابط کاربری گزینه‌ای برای سوییچ بین دوربین اصلی و دوربین التراواید در نظر گرفته شده که با لمس آن می‌توان بین دو گزینه 1X و 0.5X سوییچ کرد.

بخش حالت‌های دوربین به دو قسمت مجزا برای عکاسی و فیلم‌برداری تفکیک شده که در اولی جدا از مواردی مثل پرتره، پانوراما و فیلترهای زنده، چند گزینه جالب توجه دیگر از جمله Cutout (بریدن تصویر یک شخص و چسباندن آن در بک‌گراند دلخواه)، Spot Color (انتخاب و حفظ یک رنگ از عکس و حذف سایر رنگ‌ها) و Cinemegraph (گرفتن عکس‌های پیاپی برای ایجاد حس حرکت در سوژه‌های متحرک) نیز به چشم می‌خورد. از این قسمت می‌توان برای سوییچ به دوربین ماکرو استفاده کرد و گزینه Ultra-Res نیز برای گرفتن عکس با وضوح native دوربین یعنی 64 مگاپیکسل نیز در همین قسمت قرار دارد.

در بخش تنظیمات با لیست بلندبالای دیگری روبرو می‌شویم که مواردی مثل وضوح تصویر و ویدئو در دوربین اصلی و دوربین سلفی، گزینه HDR، صدای شاتر، خطوط راهنمای کادربندی، تراز صافی تصویر (leveler) و تصویربرداری خودکار با تشخیص لبخند را شامل می‌شوند. در این قسمت نیز با چند تغییر کوچک روبرو می‌شویم که از آن جمله باید به امکان تنظیم سایز ویدئوی اسلوموشن (HD با 240 فریم در ثانیه یا فول اچ‌دی با 120 فریم در ثانیه) و حذف شدن گزینه برداشت RAW و انتقال آن به ستون سمت چپ بخش اصلی رابط کاربری دوربین در مد Manual اشاره کرد.

یک نکته جدید در این بخش فعال بودن پیش‌فرض برداشت ویدئو در کدک H.265 است که تقریبا در هیچ گوشی دیگری نمونه‌ای برای آن نمی‌توان یافت. فعال بودن پیش‌فرض این کدک با این‌که منجر به پایین‌تر آمدن حجم فایل ذخیره شده نهایی می‌شود اما عملا به معنای پشتیبانی نشدن از ویدئوی برداشت شده در پخش‌کننده‌های قدیمی‌تر نیز خواهد بود و اتخاذ این تصمیم از سوی طراحان موتورولا کاملا سوال‌برانگیز به نظر می‌رسد.

برخلاف Edge+ و Moto G 5G Plus در Moto G9 Plus بالاخره امکان امکان تنظیم وضوح روی حداکثر میزان ممکن یعنی 64 مگاپیکسل در نظر گرفته نشده و با این‌‌که این گزینه در منوی Photo size در دسترس نیست اما می‌توان آن را از بخش حالت‌های دوربین و با انتخاب گزینه Ultra-Res برگزید.

در بخش Manual‌ یا تنظیمات دستی از یک هیستوگرام لایو در پایین استفاده شده و در گزینه‌های پنج‌گانه این قسمت نیز امکان تغییر دستی فوکوس، وایت‌بالانس، سرعت شاتر (از 1/6,000 تا 32 ثانیه)، ISO (از 100 تا 3,200) و میزان نورگیری (از Ev-2 تا Ev+2) وجود دارد.

از همین بخش و از نوار کناره صفحه‌ می‌توان فرمت تصاویر را تغییر داد و عکس‌هایی در حالت RAW با فرمت DNG برداشت نمود امکان ایجاد تغییرات گسترده روی این تصاویر پس از برداشت عکس در نرم‌افزارهای ویرایشی وجود دارد و عملا به‌جز فوکوس تقریبا همه تنظیماتی که قبل از گرفتن عکس روی دوربین قابل تغییر است را حالا می‌توان در نرم‌افزارهای ویرایشی روی عکس اعمال نمود. با انتخاب گزینه RAW البته امکان تغییر نسبت و رزولوشن تصویر وجود ندارد و همه تصاویر این حالت در وضوح 16 مگاپیکسلی و نسبت 4:3 برداشت می‌شوند. حجم این تصاویر نسبت به تصاویر عادی طبیعتا بسیار بالاتر بوده و در حالی‌که حالت اتوماتیک دوربین اصلی، تصاویری مابین 3 تا 6 مگابایت را ایجاد می‌کند، با انتخاب حالت RAW و فرمت DNG این میزان به بیش از 30 تا 32 مگابایت افزایش می‌یابد.

در یک صبح آفتابی زمستانی عکاسی با Moro G9 Plus را آغاز می‌کنیم و در ابتدا به‌سراغ برداشت تصویر با دوربین اصلی در وضوح پیش‌فرض 16 مگاپیکسلی می‌رویم. خروجی دوربین در این حالت از لحاظ میزان جزییات در سطح مناسب و راضی‌کننده‌ای قرار داشته و نویز نیز به‌خوبی تحت کنترل قرار دارد. امکان افزایش کنتراست البته تا حدودی وجود دارد و رنگ‌ها نیز اندکی با واقعیت فاصله دارند اما در مجموع با تصویر راضی‌کننده‌ای روبرو می‌شویم.

فیلم‌برداری دوربین اصلی گوشی حداکثر با وضوح 4K با 30 فریم در ثانیه با بیت‌ریت ویدئویی 33 مگابیت بر ثانیه و بیت‌ریت صوتی 300 کیلوبیت بر ثانیه به‌صورت دو کاناله استریو انجام می‌شود که البته این مقادیر در حالت پیش‌فرض کدک H.265 به‌دست آمده و شاید به‌عنوان اولین حرکت پیش از لمس دکمه ریکورد در این دوربین باید کدک H.265 را به حالت معمول H.264 تغییر داد چرا که در غیر این‌صورت با وجود حجم کمتر فایل ویدئویی تولید شده، شانس کمی برای پخش شدن آن در پلیرهای قدیمی‌تر وجود دارد. بیت‌ریت ویدئویی این دوربین در وضوح 1080p با 60 فریم در ثانیه به 20Mbps و با 30 فریم در ثانیه به حوالی 18Mbps می‌رسد.

از کیفیت ویدئوهای 4K این دوربین به‌لحاظ میزان جزییات و شارپ‌نس رضایت بالایی نداشتیم و با انتخاب گزینه 1080p با 60 فریم در ثانیه نیز با وجود روان‌تر شدن حرکت تصویر، از جزییات به‌میزان مشهودی کاسته می‌شود. در وضوح 1080p با 30 فریم در ثانیه نیز همچنان از حد قابل‌قبول برای این رده فاصله داریم. یک نکته مثبت در این میان فعال بودن لرزه‌گیر دیجیتال در هر سه وضوح است که به‌خوبی از پس لرزش‌های خفیف دست بر می‌آید. حین فیلم‌برداری در هر سه وضوح می‌توان یک کادر تصویر را با وضوح 12.1 مگاپیکسل (2610×4640 پیکسل) به‌صورت عکس ذخیره کرد.

وضوح دوربین التراواید حداکثر 1080p با 30 فریم در ثانیه است و مقایسه آن با دوربین اصلی به‌روشنی به کیفیت پایین‌تر آن از لحاظ جزییات و میزان نور گواهی می‌دهد.

دوربین سلفی

دوربین 16 مگاپیکسلی سلفی گوشی در حالت پیش‌فرض با ترکیب چهار پیکسل در یک پیکسل با وضوح 4MP عکاسی می‌کند اما می‌توان مثل دوربین اصلی با وضوح کامل 16 مگاپیکسلی نیز با آن عکاسی پرداخت. یک نکته مثبت در مورد این دوربین خاموش بودن پیش‌فرض گزینه زیباسازی چهره در آن است که تصویر طبیعی‌تر را به دست می‌دهد. در دسترس بودن گزینه HDR در این دوربین نکته کاملا مثبتی به حساب می‌اید و امکان برداشت ویدئوی اسلوموشن 120 یا 240 فریم در ثانیه‌ای (به‌ترتیب در وضوح فول اچ‌دی و اچ‌دی) به جذابیت‌های آن افزوده است.